PENSIERI

Presentate al Concorso 1998

di Antonio Nicoli

A ‘n m’ èra mèi incort

cum el fussa prufond

el silensi, camnand

do’ che nisciun

quèsi el pasa mèi.

Mè a l’ho incuntrèd

t’ na strèda de campagna

do’ i sólch, scavèdi

da le ròd di bròc,

i arconta

dla gènt di camp

le fatigh e le pén.

E a vagh avanti

guardand

dó déda d’aqua

che ‘n t’ el fòs la cur

e do’ ch’ i se spèchia

erb ingialid

e rinsechidle rèma

ch’ le incmincia da già

a perda le fòi

a una a una

che pó la vóla in alt

cum s’ le fussa fiòi

ch’ i fug via

pe ’l mond.

Da cl’atra part dla strèda

de marugh un grép,

e sora ‘na pitra,

spaparachièdi,

i raganàc al sól.

I gira pièn la testa

damdme ‘na sduchièda

quèsi ch’ i vlessa dì:

« Co’ t’ vo’ ?

Mo làsc’ce in pèc

un cuncén apena.

A stèm gudénd ‘sti rag

par nun pensè

ma l’inverne

ch’ a truvèc el vnirà. »

E a vagh

tra ‘ste silenzi,

cumpagnèd

da pensir e insòni

e arcòrd e fantasì

cum s’ i fussa

di amigh

ch’ i vo’ parlè,

rida, giughè

e piagna insiém.

S’ a savéssi

che cumpagnia che ‘l fa

‘ste silensi vera

ch’ l’ è  sa me dacant.

Via par el mond

VIA  PAR  EL  MOND

di Antonio Nicoli

E’ dificil da capì

quant la vòia, ch’ la t’aiuda

par tirè ancora avanti

in t’ la streda dla tu’ vita,

tè t’la sènt urmèi già fnida.

Al sò bén che i ann i pasa,

i pensier i cresc a stuf

e i dilòr sempre pió spés

i te vèn fruland d’intorne.

E sa quést? co’ l’è ch’ t’aspèt

la busèda t’ la tu’ porta

par partì par l’ultim viagg ?

Te pèr giust a ragiunè

propi propi a ‘sta manira ?

E s’ invéc la i’ atardasa

cla buseda, co’ t’ faris

par tirè avanti ancora ?

A durmì t’ una poltrona

le ciavat sa ’l pel ti pid,

‘na cuperta sora ma i g’nòch

e ‘l cmand dla tele in mèn ?

Me sa tant ch’ sarìa pió mei

stregna i dent, anca s’i è fint,

spalanchè po’ ‘l purtón d’ chèsa

e gì fora par le strèd,

via t’ el mond ch’ l’è sempr’ ancora

tutt da viva ora par ora.